Een Finse sage vertelt over de sterke band tussen mens en hond :
“Vrijwel nergens ter wereld zijn mens en hond zo met elkaar verbonden als onder de barre leefomstandigheden in het noordelijk deel van Lapland. Een gebied waar de zomer kort is en waar de lange bijtende winter de levenden zo dicht bijeen brengt gelijk de jaarringen van een berk in de toendra, het is de hond die het leven van de mens mogelijk maakt”
De Finse Lappenhond is een heel oud en tegelijkertijd nieuw herboren ras. Tienduizend jaar geleden en misschien zelfs al eerder hielpen de voorouders van de Finse Lappenhond bij de jacht op de wilde rendieren. Rond 500 nChr. werd de jachtcultuur van de Sami steeds meer beïnvloed door de vergevorderde ontwikkeling van landbouw, veeteelt en handel.
De rendieren werden meer en meer getemd en voor verschillende taken ingezet. Daarmee ontstond ook de behoefte aan een hond geschikt voor verschillende taken. Rond 1700 moest de oorspronkelijke jachthond omschakelen naar zijn werk als herdershond. Terwijl de kuddes steeds groter werden, nam het aantal honden toe, omdat de mensen het werk niet aan konden zonder de hulp van de honden. Ook de waarde van de honden nam toe. De rijkdom en status van een familie werd afgemeten aan het aantal rendieren maar ook aan het aantal honden.
In 1891 wordt voor het eerst gesproken over een Laplandse herdershond. In 1945 kreeg dit type hond met al zijn diversiteit in bouw, vacht, staartdracht en hoofdtype zijn eerste rasstandaard. Pas eind jaren ’60 werd de Laplandse herdershond verdeeld in twee rassen: de Laplandse herdershond (Lapinporokoira) en de Lappenhond (Lapinkoira). De jaren ’70 was een belangrijke periode voor de ontwikkeling van de huidige Finse Lappenhond. Door wijzigingen in de rasstandaard (1975, 1996) werd het verschil tussen de beide rassen steeds zichtbaarder. Pas in 1993 kreeg het ras zijn huidige naam Suomenlapinkoira.
Het ras is tegenwoordig zeer populair in geheel Finland als gezinshond, waarmee allerlei activiteiten worden ondernomen.